Tut ellerimden bugün, içerimde depremler oluyor

Güneşler eriyor gözlerimde, benliğim kayboluyor

Konuşmak için yüreğime dokunuyorum duruyorum

Heybesini kaybeden derviş gibiyim, tut elimden ölüyorum...

Ne hasretin avutuyor ne de hayalin bende kalıyor

Terki ben eylemişsin, içim bir çocuk gibi ağlıyor

Çaresizliğin son prangalarını yine ben taşıyorum

Gül dalından kırılmadan, ne olur tut elimden ölüyorum...

Hayati Sedef